De Rode laag, over (over)leven en (oer)vertrouwen
Hier, Nu, België anno 2018. Hoe speelt overleven voor jou?
Gaat het over je veiligheid? Voel jij je veilig? Fysiek en emotioneel? Waar voel je je veilig en wanneer? Is jouw veilig, veilig of schijnveilig? Ben je veilig bij jezelf?
Is je lichaam gezond, geweest? En nu? Welke verwachting heb je van je lichaam? Is het gezond genoeg om mee te draaien? Wat doet gezond zijn of (even) niet gezond zijn met je? Waarschijnlijk is het grootste stuk van jou best gezond… toch?
Heb je naar jouw gevoel genoeg? Heb je genoeg geld om genoeg te hebben? Of heb je genoeg aan “waardeloze” zaken? Wat geeft iets een waarde? Kijk je eens rond naar wat waarde heeft én bij je is?
Verdien jij weelde? Mag het meer zijn dan net genoeg? Is er wel genoeg voor iedereen?
Ahja, en dan nog iets over controle ‘loslaten’… je durven laten ondersteunen?
Waar zit jouw angst (nu)?
Wat is (oer)vertrouwen?
Misschien gaat de rode laag daarover, over (oer)vertrouwen? Misschien gaat het over een turbulent hoofd en een rustig lichaam. Of over worstelen met wat is. Misschien gaat het over balans. Balans tussen geven en ontvangen tussen paniek/bezorgdheid en levenslust/acceptatie. Steun en ondersteuning bleken hoofdthema’s in de rode dagen van de Zielencarwash. Steun vinden in jezelf en je gesteund voelen door de grond (echt waar, je moet eens proberen een gat in de grond te springen, dat kan je alleen in de lucht 😉). In relatie met anderen, anderen die steun geven aan zichzelf, steun voelen bij de grond en van daaruit, als vanzelf, steun geven aan elkaar. Rood ging zéker over angsten onder ogen zien en voelen dat je stevig blijft staan.
Potverdraaid wat was de rode laag met momenten verlammend angstig. Voor mij alvast 😉. In de groepen viel het best mee. Rood gaf dan wel de indruk van zwaarte of op z’n minst intens of oncontroleerbaar. Maar bleek heel herkenbaar, deelbaar, rustig en stevig levenskrachtig.
Enkele belevers schreven achteraf:
Zo veel angst voor vandaag en voel me helemaal zen. Dit heeft een diephelend effect op mij.
Het lijkt alsof mijn hoofd vakantie heeft gehad. Ik voel rust en dankbaarheid.
Nog steeds aan het nagenieten. Bedankt voor een zalig verbindende dag met diepgang & kwetsbaarheid.
Een lid van de Zielencarwashfamilie beschreef rood als volgt:
Rood is mijn kleur. Naar mijn mening en voor mij persoonlijk is rood de kleur die mij veruit het meeste drijft. Die staat voor passie, opportuniteit, kracht en energie. Rood uit mijn leven is ondenkbaar en zou mijn leven eentonig doen aanvoelen!
Rood lijkt binnen de Barrett theorie (waar de Zielencarwash op gebaseerd is) de laag die het meeste disruptie kan brengen, ontworteling of verandering in het leven van of een persoon op zich. Alleen al om de impact die het kan teweegbrengen is rood een kleur die voor mij ontzag en respect afdwingt. Zij bestaat vaak uit dure lessen maar brengen vaak ook een reality check met zich mee.
Over en uit!
De rode laag ging écht over mens zijn. Mens zijn en zoeken tussen leven en overleven. Over grenzen verleggen voorbij angst. Over verhuizen en veilig thuis, geldstruggles en inzamelacties, controle willen of nemen, grensoverschrijdend gedrag, samen koken en gezonde voeding, het geweld van woorden en de kracht van aanwezigheid, fysieke uitdagingen en sauna's, komen en gaan, plantjes die groeien ook al valt er sneeuw, de kracht van elk moment en de stabiliteit van plannen maken of het overzicht bewaren.
Over de kracht van het nu,
en van ademen...
“I don’t know where I’m going, but are you coming with me?” Staat op elke Zielencarwash uitnodiging.
“Een Coach doet niets.”
Over en uit.
